چه خوب که کودکان غم غربت و آوارگی را خیلی درک نمی کنند. چه خوب که کودکان نمی دانند با پای نرم و نازک روی فنس های مرزی ایستادن و تلاش برای رسیدن به آن ور سیم ها چه رنجی دارد. چه خوب که یک دوربین عکاسی می تواند نگاه یک کودک را بدزدد و نبیند پدرش، برادرش و دیگر کس وکارش چطور فنس های مرزی را بالاو پایین می کنند تا شاید ذره ای از حجم وحشت کاسته شود. تا شاید از طعم داعش کاسته شود. شاید رنج آوارگی و سرگردانی و غربت را بتوان تحمل کرد، اما با وحشت داعش نمی شود کنار آمد. سربازان مرزهای مشترک ترکیه و سوریه هرروز شاهد این بالاوپایین شدن ها هستند. گاهی برخورد و واکنش و گاهی هم لابد کنار می آیند و چشم می بندند و لام تا کام حرف نمی زنند.