چقدر دور و برتان را آدم هایی پر کرده اند که مدام ناله می کنند و از همه چیز ناراضی اند؟ آدم هایی که وقتی حالشان را می پرسید: «بد نیستم» نصفه و نیمه ای تحویلت می دهند و پشتش آه بلندی می کشند و اگر گوش شنوای درددلشان شوید انگار سنگین می شوید و ناامید، آنهایی که خوراک روز و شبشان حسرت است و غصه.

چقدر برخورد دارید با آدم هایی که عصبانی اند و مدام بد و بیراه می گویند آنهایی که برای بداخلاقی نیاز به دلیل و علت ندارند، همان هایی که اگر اول صبح ببینی شان، نگران آخر روزت می شوی. یا آدم های خسته، کسل، بی حوصله که در برابر هر پیشنهادی برای تغییر یا تحرک جمله «حال ندارم» را زمزمه می کنند و منتظر رخداد معجزه ای در زندگی به دوردست ها چشم دوخته اند.