* هیجان بچه ها برای شروع برنامه قابل توصیف نبود. بخصوص تلاششون برای اینکه نزدیکتر به آقا بنشینند.

* بعد از تلاوت قرآن نوبت مجری بود، اما یکی از میان جمع بلند شد، آقا به مجری گفت: این آقایی که دستش را بلند کرده... دانشجویی که دستش رابلند کرده بود گفت به نمایندگی از جمع کثیری آمده و سلامشان را آورده و التماس دعا دارد. پچ پچ و همهمه بچه ها بلند شد که می گفتند:«بنشین بگذار برنامه شروع بشه»!

* از لحظه حضور آقا تا پایان صحبت های نماینده های تشکل ها،برای بچه ها مثل یک عمر گذشت!با اینکه بچه های تشکل ها مطالب ارزشمندی بیان میکردند و معلوم بود برای نوشتن مطالبشون،کلی زحمت کشیده بودند،اما اشتیاق همه به شنیدن صحبت های آقا، زمان را طولانی تر کرده بود.