انسان و در اینجا شاعر، ذاتا دارای احساسی است که ممکن است مدت ها پنهان بماند، در نهایت اما میل گفت وگو در او افشا می شود و در این تعامل، در این مفاهمه، نه غوغا، نه فشار، هیچ چیز نمی تواند جا و جایگاه آدمیان را تغییر دهد و تعویض کند. احساسی که همچون خون، نه تنها در رگ های اهل جنوب دویده که در رگ های شعر جنوب نیز، گاه در فورانی ناگهان نمود یافته. این خونگرمی، خصوصیت اصلی شعر و داستان ماست، این حس تعامل که با «زبان» و در «زبان» و در نهایت در گفتمانی دوباره با «هم زبان» شکل گرفته، حرف زدن از آن دشوار است و شاید به همین دلیل، آن هنگام که «شعر ناب» رقم خورد، «دشواری» را از صفات آن دانستند در حالی که