داشتم به محل کارم می رفتم که در راه دلواپسی را دیدم که غمگین و افسرده درکنج عزلت نشسته بود و هر 15 ثانیه یک بار فریاد می کشید. شاید باورتان نشود ولی دلواپس ها هم نیاز به محبت دارند، گاهی باید دست نوازشی به سرشان کشید و بغلشان کرد، حتی برایشان هدیه خرید. من که یکی از اصول زندگی ام همیشه اعتقاد به گفت و گو و همدلی بوده خودم را به دلواپس رساندم و گفتم: عزیزم، چرا غمگینی؟ دیدم چیزی نمی گوید و فقط با ناراحتی به من نگاه می کند. گفتم: حدس می زنم نگران مردم و کشور هستی. با سر تایید کرد. گفتم: از اینکه میانگین سن اعتیاد در کشور به 20 سال رسیده ناراحتی؟ سرش را که میان دستانش گرفته بود به نشانه «نه» تکان