1- تماشای خندوانه بیش از هر چیز مایه تاسف است. تاسف از پتانسیل های بسیاری که پشت در تنگ نظری می مانند و راهی به آنتن رسانه ملی نمی یابند. استعدادها، خلاقیت ها و نوآوری هایی که گاه مثل رادیو هفت خیلی اتفاقی گل می کنند و زود تعطیل می شوند و گاه مثل نود خوش اقبال هستند که از رسانه ملی بزرگ تر و قدرتمند تر می شوند. کافی است یک عصر تا انتهای شب کانال های مختلف سیمای ایران را بچرخید و عجز و ضعف سیاستگذاری های این رسانه را در جذب مخاطب بسادگی درک کنید. واقعا برای تحلیل اقبال مردم به سریال های سخیف شبکه های ماهواره ای نیازی به داده های آماری و روان شناسی جامعه ایرانی نیست؛ ما از پیش باخته هستیم.