سمپوزیوم تهران یکی از بهترین سمپوزیوم های بین المللی است: چه به لحاظ امکانات ومواد اولیه و چه به لحاظ مالی، چرا که در سمپوزیوم های دنیا پولی که به مجسمه ساز می دهند معادل پولی که ایران به مجسمه سازان می دهد، نیست. اما آثاری که در این دوره ساخته شدند، بسیار ارزنده و درخشان هستند، چرا که تیم سیاستگذاری و هیات انتخاب سمپوزیوم دیگر به اندازه لازم صیقل خورده اند و کارهایی را انتخاب کردند که به لحاظ اجرایی قابلیت دارند و چیزی به مجسمه سازی ایران اضافه می کنند. گمان می کنم این سمپوزیوم تبدیل به حرکتی شده که می تواند هنر را به لایه های عمیق جامعه ببرد و باعث شود تا تابوی عدم توجه به مجسمه سازی در جامعه شکسته شود و مخاطب با آثار هنری و مجسمه ارتباط برقرار کند.

سمپوزیوم یعنی حضور مستقیم مخاطب ولی ما این هدف را در دوره های گذشته تامین نکرده بودیم و مردم هم نمی توانستند با فضای کارها ارتباط بگیرند.

اما در این دوره سمپوزیم به میان مردم آمده است و ارتباطی که میان مردم و سمپوزیم برقرار شده، نقش موثری در رابطه میان مردم عادی و دنیای مجسمه سازی دارد: ارتباطی که هم برای جامعه و هم برای هنرمندان آثار تجسمی بسیار موثر و لازم است. رابطه ای که باید به درستی برقرار شودتا نقش هنرهای تجسمی در جامعه امروز ایران پر رنگ تر شود.