مهم ترین ارمغانی که انقلاب مشروطه برای ایران و عثمانی به همراه داشت، قانون اساسی بود. ترک ها در سال 1876م. به عنوان نخستین کشور مسلمان به این امر نایل آمدند. سی سال بعد در ایران به دنبال تحولاتی که منجر به اعلام مشروطه شد، مظفرالدین شاه در 14 ذی قعده 1324 قمری امضای خود را بر پای اولین قانون اساسی مدون ایرانی گذاشت. این قانون 51 ماده ای، بعدها در 29 شعبان 1325ه.ق با متممی که به آن اضافه شد و به تایید محمدعلی شاه رسید، تکمیل شد. این متمم مشتمل بر 107 اصل بود. اما قانون اساسی مشروطه اول عثمانی مشتمل بر 119 ماده است که در 23 آرالیک 1876م. بعد از تایید سلطان عبدالحمید دوم رسما اعلام شد.