در دنیای سنتی فرزندان در خانواده که متولد می شدند در منظر والدین و اقوام و بستگان همچون یک سرمایه خانوادگی و قومی مورد توجه قرار گرفته و در تربیت او تلاش های لازم صورت می گرفت، در درجه نخست پدر و مادر وظیفه داشتند هفت سال اول را در دامان خود و در محیط خانواده مراقبت لازم را انجام دهند تا از لحاظ جسمی سلامت و توانمندی کودک تامین و تضمین شود. در این راستا مادران و پدران جوان از تجربه بزرگان بهره می گرفتند تا کودک، گرفتار بیماری و مشکلات جسمی نشود. انواع و اقسام نسخه های گیاهی و توصیه های روحی و روانی که بسیاری متکی بر تجربه های خام و خرافات بود تجویز می شد تا به قول معروف کودک از آب و گل درآید.