1- واقعا روزنامه نگار پولدار سراغ ندارم، برای همین است هرسال که خبرنگاران را رصد می کنید با ده ها چهره تازه روبه رو می شوید که جای روزنامه نگارانی را گرفته اند که خود را در روابط عمومی ها جا کرده اند یا به کل از این حرفه پا به فرار گذاشته اند. سال گذشته «آیدین آغداشلو» در نمایشگاه نوبرانه اش در گالری اثر با حیرت مشهود از خبرنگاران پرسیده بود: «من افتخار دارم دست کم سالی یک بار جمع خبرنگاران هنری را دورهم می بینم و عجیب است که هربار چهره های تازه بسیار بیشتر از چهره های آشناست، چرا؟!» با اغلب خبرنگاران هم گپ می زنید از بد حادثه آمده اند، گلایه ها دارند و روزنامه نگاری برایشان شغل دوره گذار است... واقعا، بدون اغراق، این حوزه دیگر بخورونمیر هم نیست، با این حقوق ها مرگ تدریجی است، برای همین است در صفحات رسانه ها به جای شمیم عشق، بوی کپی پیست پیچیده؛ دیگر کسی اعتراضی هم ندارد زیرا همه می دانیم چه خانه ای برپاست!

2- فلان روزنامه نگار اروپایی- آمریکایی در 80وچندسالگی درگذشت، او در 50 سال اخیر ستون نویس ثابت فلان روزنامه بود؛ لابد چنین خبرهایی را بارها شنیده اید؛ حتما شما هم حیرت می کنید، معمولاعمر روزنامه های ما این قدر نمی پاید چه رسد به ستون ثابت یک روزنامه نویس.

3- وقتی خبرنگار گرفتار «نیازهای اولیه» زندگی است، مبرهن است سیستم «خبربیارسازی» به جای خبرنگاری فراگیر می شود؛ نگاه نقادانه رخت برمی بندد و خودسانسوری و سری که درد نمی کند... سرمشق روزانه است که لازم هم نیست صدبار از رویش بنویسی چون ناخودآگاه ملکه ذهن است.

4- به جای نمایشگاه مطبوعات بیاییم فکری کنیم، کاری کنیم که روزنامه نگاری شغل شود، مثل هر شغلی توام با امنیت و حقوق مکفی؛ آن وقت رسانه های ما چنان می شوند که خود دکه های روزنامه فروشی، خود شبکه های مجازی می شوند یک نمایشگاه دائمی مطبوعات؛ ترافیک هم درست نمی شود که رهگذران حوالی عباس آباد ناسزایی نثارمان کنند، این جوری شاید آلودگی هوا هم کمتر شود و باران بیشتر ببارد.