اگر بپذیریم که شهر محل و امکان تجربه است و در دل هر تجربه ناب زیسته ای هست، باید بپذیریم که بدن تقاطع میان شهر و زیسته است. جسم به مثابه فردیت محض؛ همچنان که لیوتار ماده را تفاوت محض می فهمید و فروید آناتومی را تقدیر، یا همان دامنه کنش. پس، جسم مکان نشانه گذاری شهر است و شهر امکان و محل بروز زیسته؛ پس زیسته چیست اگر که امکان بروز سیاسی ترین تجربه و بنیادین ترین هسته سیاست، به مثابه عقلانیت کنش، نباشد؟ باز هم مرور می کنیم. شهر، به عنوان سامانه و مکان سیاست گذاری جسم، سطح یا بستر برخورد تفاوت هاست؛ و زیسته چیزی نیست جز جوهره تنانه تجربه؛ تجربه ای که با جسم آمیخته. بااین حساب، هر جسم را می توان