1- خوشبختانه مسوولان فدراسیون والیبال در نهایت به انتخاب بین آناستازی و لوزانو رسیدند که هر دو بسیار مطرح هستند و رزومه خوبی دارند. مشکل والیبال ایران را کسی می تواند حل کند که سابقه و تجربه خوبی داشته باشد و بتواند برای والیبال ایران زمان بگذارد. البته تا جایی که می دانم کاندیداهای دیگری هم وجود داشتند که تعهدات ملی و باشگاهی داشتند و عملانمی شد از آنها استفاده کرد. لوزانو و آناستازی هر دو تقریبا شرایط یکسانی دارند. درگیری با تیم ملی کشوری ندارند و فعلادر لیگ لهستان تیمداری می کنند. هیچ یک از آنها زودتر از هشتم فروردین نمی تواند به ایران بیاید. ما هم نمی توانیم بیش از آن صبر کنیم، زیرا عملافرصتی برای تمرین باقی نمی ماند. حداکثر این است که لوزانو هشتم فروردین اردو را شروع کند اما اگر آناستازی دو هفته دیرتر بیاید عملانمی تواند برای والیبال ایران کاری کند.

2- مطمئنا هر کس مربی تیم ملی شود، باید تا المپیک قرارداد ببندد و مفاد قراردادش مشروط باشد. اصل قرارداد احتمالاتا لیگ جهانی و المپیک باشد اما به هر ترتیب توافق بلندمدت در این شرایط خیلی به صلاح نیست. قاعدتا به نظر من مربیان ایرانی باید در کادر فنی جدید تیم ملی حضور داشته باشند. تا جایی که می دانم آناستازی مربیان بیشتری را همراه می آورد ولی لوزانو تنها با یک نفر دستیار خارجی می آید و مربیان ایرانی می توانند در کنارش باشند. از نظر من مربیان ایرانی نباید از کوران کار دور باشند. مربیانی هستند که تجربه حضور در تیم های ملی را دارند.

3- سی چلو باید به عنوان دستیار اول زودتر سر تمرین تیم ملی باشد. او شناخت کافی از بازیکنان دارد و جامعه والیبال و بازیکنان هم شناخت خوبی از او دارند. با این همه در بازی، تصمیم سرمربی مهم است. امروز دیدگاه عامه روی آناستازی مثبت تر است اما مهم این است که آناستازی کی می آید. او احتمالادر مسابقات باشگاه های اروپا هم بازی می کند و فرصت خیلی کمی برای پیوستن به تیم ایران دارد. به این دلیل فکر می کنم هر کدام زودتر بیاید، می تواند کمک بهتری انجام دهد.