جامعه ایرانی، دچار یک نوع دوگانگی شخصیت است: یک شخصیت پارادوکسیکال یا همان شخصیت متضاد که نمودهای گوناگونی هم در عرصه زندگی خصوصی و حریم خصوصی آدم ها دارد و هم در عرصه عمومی. یکی از نمونه های بسیار فراوان و قابل مشاهده، نمونه ای است که در ادبیات محاوره آن را «فضولی» می نامیم و دخالت نابجا در حریم خصوصی زندگی دیگران. به نظر می رسد کسی که مبتلابه این ویژگی شخصیتی است، عادت دارد نسبت به ریزترین و پس و پنهان ترین مسائل مربوط به دیگران که ارتباطی با او ندارد، کنجکاوی کند، اما نسبت به مسائل پیرامونی که در عرصه زندگی اجتماعی او می گذرد، هیچ احساس مسوولیتی نداشته باشد. بسیار دیده شده که آدم هایی که