ساختار پرجاذبه شبکه های اجتماعی و فضاهای مجازی موجب شده است، کودکان و نوجوانان زیادی به حضور در این فضاها گرایش داشته باشند. در این شرایط اگر نتوانیم از این فرصت در جهت مثبت استفاده کنیم، در حقیقت فرصت سوزی کرده ایم.

برای استفاده بهینه از فرصت شبکه های اجتماعی و فضاهای مجازی، به مدیریتی کارآمد نیاز داریم که زمینه ارتقای رشد این نسل نوپا را فراهم آورد، اما متاسفانه در این زمینه به درستی کار نکرده ایم. اگرچه گاهی به صورت پراکنده حرکت هایی انجام شده، اما اغلب این راهبردها موازی و ناکارآمد بوده است.

متاسفانه طی سال های اخیر، برنامه ریزی درستی در این زمینه انجام نشده و هنوز بسیاری از کودکان و نوجوانان، نحوه تعامل درست با شبکه های مجازی را نمی دانند.

راه حل منطقی این است که نظام رسمی آموزش و پرورش، خود را با وقایع روز و فناوری های نوین هماهنگ کند و در این حوزه، برخورد منفعلانه نداشته باشد، ولی ما نه در کتاب های درسی و نه در نظام آموزش و پرورش، تعریف درستی از شبکه های اجتماعی و کارکردهای مثبت و منفی آن به دانش آموزان ارائه نکرده ایم و حتی در بعد قانونی به این مساله وارد نشده ایم. مثلادر برنامه ششم توسعه هیچ جایی اشاره نشده که ما باید برای تربیت و آموزش کودکان، چگونه برنامه ریزی کنیم. معلمان ما هم در مدارس، هیچ دوره آموزشی نمی بینند که به دانش آموزان درباره مواجهه اصولی با شبکه های اجتماعی، آموزش دهند. در برنامه ریزی کلان مدیران نیز برای این موضوع، وقت گذاشته نمی شود. بنابراین اگر امروز برای مدیریت این موضوع وارد نشویم قطعا در آینده آسیب های بیشتری را متحمل خواهیم شد.