بی شک آتیلاپسیانی یکی از تاثیرگذارترین کارگردانان دهه های اخیر است. شیوه های اجرایی، طراحی، تجربه گرا بودنش همواره تو را وادار می کند تا مشتاقانه نمایش هایش را دنبال کنی. او این بار به سراغ جاودانه ای از آنتون چخوف رفته تاحکایت باغ تنهای بانو «رانووسکی» را از زاویه دیگری بازگو کند. «باغ آلبالو»ی پسیانی این شب ها یکی از پر مخاطب ترین اجراهای تماشاخانه های تهران است. به همین بهانه با او به گفت وگو نشسته ایم.

پیش تر در مصاحبه ای گفته بودید چندبار برای کارگردانی «باغ آلبالو» به اصطلاح دورخیز کردید ولی هربار به دلایل مختلف منصرف شدید. آن زمان خود را آماده نمی دانستید؟ یا مشکلات بیرونی باعث شد باغ آلبالو را روی صحنه نبرید؟