یارخیابان که باشی فرقی نمی کند آسمانش چه رنگی باشد، «خاکستری»، «آبی» یا... اصلا بی خیال رنگ و رخسارش می شوی، گوش ات هم به صدای هشدارها و درماندگی ها بدهکار نیست. برای همین نه مثل خیلی های دیگر که درست شبیه کسی چون خودت، چشمانت را به روی پرده های سیاه می بندی و بساط هر روزه ات را می بری جایی که همیشه دلت از آنجا گرم می شده، جایی شبیه خیابان های همین شهری که حالادخل و خرجت به هوای زمینش، آسمانش را هم دور می زند...

برای تویی که شبها و روزهایت اصلا هوای ابری و بارانی اش یکی است، چه فرقی می کند که آلارم هشدارها «خط اضطرار» را به کف زمین بزند، اصلا شماره ها که بالارفت و«هشدارها» به «اضطرار»