خلیج فارس و دریای عمان همواره در سیاست های اقتصادی دولت های ایران جایگاه ویژه ای داشته اند. با وجود فراز و فرودهای پی در پی در تمرکز سیاسی و توانمندی اقتصادی و نظامی حکومت های ایران پس از اسلام، این فرآیند تا عصر ایلخانان همچنان استمرار یافت. همزمان با حکومت مغول، این مناطق جابه جایی آشکاری را در کانون های تجاری خود تجربه کردند. بر این اساس در کنار افول پاره ای از مراکز عمده تجاری پیشین خلیج فارس، مراکز بازرگانی تازه ای پا به عرصه تحولات بازرگانی منطقه گذاشتند. در نتیجه این تحول جزایر و بنادری چون قشم، سیراف، ریشهر، خارک، جنابه، سی نیز، مهروبان، معشور، عبادان، تیز، بصره و آبله به تدریج به زوال و انحطاط دچار شده، به بنادر حاشیه ای و کم اهمیت تبدیل شدند.