آموزش وپژوهش دو محور عمده فعالیت دانشگاه ها و موسسات پژوهشی و مراکز علمی در سطح جهان است. بنابر آنچه اکنون جا افتاده است، فعالیت در این دو محور در مقاطع مختلف تحصیلی انجام می گیرد: در دوره کارشناسی بعد آموزش پررنگ تر، در دوره ارشد (به فراخور هر رشته) تلفیقی از آموزش و پژوهش و در دوره دکترا، پژوهش پررنگ تر است. از طرف دیگر در چند دهه اخیر، مفهوم تحصیلات تکمیلی در جهان و به تبع آن در ایران، دستخوش تحولات بنیادین شده و به علاوه در دو دهه اخیر شاهد رشد بسیار سریع کمی تحصیلات تکمیلی در ایران بوده ایم. یکی از پیامدهای (شاید ناخواسته) این تحولات سریع، تضعیف آموزش در مقابل پژوهش بوده است. جلوگیری از افت جدی کیفیت در نظام دانشگاهی در گرو بازنگری اساسی و توجه به بحث آموزش (به ویژه در دوره های تحصیلات تکمیلی) در دانشگاه ها و پژوهشگاه هاست.