کمتر صاحب خردی را به ویژه در سیستم دانشگاهی کشور می توان یافت که در چرایی تمرکز آموزش با دلایلی مانند هم آهنگی و هم وزنی کم وبیش آن در ساختار دانشگاهی، تردید روا دارد، ولی از نگاهی متفاوت و با توجه به تجربه جهانی به ویژه در کشورهایی با ساختار تشکیلاتی پیشرفته، سوال های بسیاری در بررسی این چرایی پیش روی راهبرد کلان آموزش عالی کشور رخ می نماید. به نظر می رسد به طور سنتی، سامانه آموزشی کشور در نگاهی کلی به دو گروه الگوبرداری شده از سازوکار انگلیسی-آمریکایی، به عنوان ساختارهای دانشگاه محور و فرانسوی، در شمار نوعی از ساختار با واحدهای آموزشی-پژوهشی مشترک تقسیم شدنی است. گرته برداری ساختاری که گاه