سالانه تعداد قابل توجهی موتور سوار وقتی کارشان به توقیف موتور و انتقال به پارکینگ کشید، به خاطر زمانبر بودن بوروکراسی رفع توقیف و تبدیل شدن مرکب رام شان به مشتی آهن قراضه، بی خیال می شوند و نازنین شان را برای همیشه در آن گورستان رها می کنند. اما اتومبیل را که نمی شود ول کرد و از خیرش گذشت.

من هم نمی توانستم به خاطر تصادف کوچکی اتومبیلم را تا ابد در پارکینگ رها کنم. ساعت 8 صبح خودم را به دادسرا می رسانم؛ جنوب غرب تهران. به خیال اینکه اگر اول وقت آنجا باشم، کارم سریع تر راه می افتد. اما جلوی در ورودی پر از جمعیت است. انگار رسیدگی به همه پرونده های جهان