گاهی وقت ها خبر تازه ای نیست که درباره اش بنویسی یا چند خبر، همه در یک راستا هستند و فضای اضافی هم ندارند تا تو تحلیلی، طنزی یا حتی متممی به آنها اضافه کنی، پس ناچاری بروی سراغ خبرهایی که هیچ وقت کهنه نمی شوند چون مدام در جریانند، مثل این خبر که 20 سال است نشست های شعری که از بودجه های فرهنگی برخوردار نیستند، روز به روز تحلیل می روند، کوچک می شوند، محو می شوند، بی جا می شوند، بی تریبون می شوند و در نهایت، خاطره ای می ماند و یادش بخیری! در این 20 سال البته، نشست های برخوردار از بودجه، زیاد شده اند، خیلی زیاد و به عقیده من هنوز هم کمند مخصوصا در مناطق محروم، اما این مانع از آن نمی شود که مشکل اساسی این نشست ها را ندیده بگیرم؛ در بخش اعظم این نشست ها، دو-سه نفری هستند که جلسه گردانند و یک گروه 20 تا 25 نفری هم هستند که مریدند، شاگردند، دوستدارند یا هر اسم دیگری که بتواند چنین وضعیتی را تعریف کند و همین شاگردان و دوستداران، به شکل گردشی در اغلب این نشست ها حضور دارند، در کل هفته و همین ها هستند که شعر می خوانند، معرفی می شوند، جوایز شعری برخوردار از بودجه را دریافت می کنند و باقی حاضران، برای پر کردن گزارش، البته لازمند! اینکه بیت المال یا همان بودجه عمومی، صرف یک عده معدود با مقاصد معلوم شود که از 1384 تا 1392، همه عرصه های ممکن را به خود اختصاص داده اند و در دو سال اخیر هم سعی کرده اند با دلواپسان بگریند، با اهل تدبیر و امید بخندند و با روشنفکران، از جور زمانه بگویند، به نظرم کم لطفی به خیل عظیم استعدادهایی است که دست شان به جایی بند نیست. ببینید! اسمش بودجه عمومی است نه خصوصی!