صالح تسبیحی در نمایشگاه تازه اش از عکس و تاکسیدرمی استفاده کرده است؛ قاب های چوبی معمولش را وارد کرده و گاهی ترکیب شان را به هم زده است و طاووس و غراب و بوف و سار را به گالری آورده است تا یادآوری کند در سده گذشته در دورانی که کشور ما می توانست به هوای تجددخواهی رو به آینده پیش بتازد، شاهی دست نشانده روسیه این ترقی خواهی را زمین زد و دست آخر سلطنتش نیز به یغما رفت. و نور پردازی نمایشگاه نیز به شکلی ست که محل تاریک به تمامی تداعی شود. تسبیحی تمام این کار ها را کرده است که به قول خودش در «بازخوانی تاریخ» کشورش سهیم باشد، اما آنچه فرا تر از تابلو ها و گذشته از چیدمان «یوم التوپ» رخ می نماید سیطره قدرتمند کلمات است. قدم زدن در نمایشگاه «پرندگان باغشاه» راه رفتن در برزخی از کلمات معلق است که به هیبت پرنده در آمده اند. استفاده از عکس در این آثار کمک کرده است که ارتباط تویی که به عنوان مخاطب به برزخ رفته ای، با واقعیت به کلی قطع نشود، اما آنچه هست و آنچه تسبیحی به یاد ما می آورد و خواهد بود، توان بی انتهای کلمات، آن هم در زبان فارسی ست که چقدر می تواند بسیط و قدرتمند بر تصویر بر شیئی و بر خیال ما سایه بیندازد.

این نمایشگاه، تا 30 بهمن در گالری «پروژه های آران» برقرار است.