جشنواره امسال در کلیت برگزاری از ابتدا تا داوری نسبت به دوره های پیشین قابل قبول تر بود. اما مشکل این دوره جشنواره در مرحله انتخاب فیلم ها برای بخش های مختلف بود. مشخص نبود فیلم ها با چه معیاری برای بخش سودای سیمرغ یا «هنر و تجربه» انتخاب شده بودند. هیات انتخاب با مجموعه ای از فیلم ها روبه رو بودند و دو راه بیشتر نداشتند. یا باید یک فیلم را انتخاب می کردند و تمام جوایز را به آن فیلم اختصاص می دادند یا جوایز را میان فیلم ها تقسیم می کردند. به طور طبیعی راه دوم به نابسامانی جشنواره بیشتر کمک می کرد. اما راه نخست دست کم به پایداری جشنواره نزدیک تر بود. چون ملاک انتخاب فیلم ها در بخش سودای سیمرغ یا هنر و تجربه مشخص نبود. چاره ای نیست. وقتی همه نوع فیلمی در بخش سودای سیمرغ دیده می شود نتیجه داوری هم چنین می شود. در این شرایط شاید انتقاد بیشتری متوجه داوران باشد اما باید دید آیا جشنواره فجر می خواهد بالاخره به ماهیت اصلی خودش نزدیک شود؟

به طور کلی ایرادهایی که در مراسم افتتاحیه یا اختتامیه نسبت به دوره های پیشین مطرح می شد در این دوره جشنواره کمتر شاهد آنها بودیم و جشنواره موفق تر بود. اما اینکه در این چند سال کاخ جشنواره به اهالی مطبوعات و منتقدان اختصاص می یابد برخورد صحیحی نیست. به طور کلی جدا کردن منتقدان از تماشاگران سینمایی چندان کار درستی نیست. اما در جشنواره امسال جلسه نقد و بررسی بعد از هر فیلم روز بعد برگزار شد و جا دارد نتیجه این کار بیشتر بررسی شود. به نظرم این کار از این لحاظ بهتر بود که هیجان پس از دیدن هر فیلم فروکش می کرد و پرسش و پاسخ ها طی جلسه می توانست معقول تر باشد. همچنین جدا شدن بخش بین الملل جشنواره مهم ترین دستاورد آن بود و امیدوارم روی این بخش بیشتر کار شود.