تعطیلاتی مانند ایام نوروز یا نظایر آن که از کنارهم نشستن چندروز تعطیلی به وجود می آیند، به نظر فرصتی است برای فرار ما از خودمان یا از محیط و مکانی که در آن هستیم. تلقی من این است که شتاب و تعجیل ما در سفرهای نوروزی ناشی از ناامنی روانی ما در برابر خود ماست؛ یعنی آن خود موجود برایمان خود مقبولی نیست چراکه اگر بود، دلیلی نداشت از آن به کوه و دشت یا مکان دیگری بگریزیم. اینجاست که سفر با هراس ها و دغدغه های نامکشوفش پیش روی هر مسافری قرار می گیرد. در این شتاب و دلواپسی سفرها، بخشی از حوادث جاده ای که پیش می آید، بیش از آنکه معلول نقص فنی ماشین ها و نقص مهندسی جاده ها باشد، حاصل نقص روحی، روانی و