بانو «قمر آریان» از بانوان مستعد و بخت یار بود؛ جز آنکه خود از استعداد عجیبی برخوردار بود، همکلاسی و بعد، ازدواج با دکتر عبدالحسین زرین کوب، نصیبش شد. او بیش از 50 سال، مصاحب یکی از داناترین و متواضع ترین استادان تکرار ناشدنی تاریخ و ادبیات ایران بود. مزیت دیگر ایشان، اصالت خراسانی بودن شان است. ایشان هم خوب، حرف می زد و هم حرف خوب می زد؛ همیشه خطیبانه سخن می گفت و همه جوانب سخن را رعایت می کرد. روزهای سه شنبه، موعد دیدارهای هفتگی اصحاب فرهنگ با زرین کوب بود، اما ایشان چندان علاقه ای به سخن گفتن های مفصل و مطول نداشت در نتیجه خانم آریان، زمام مجلس را در دست می گرفت و تکمیل می کرد. ایشان که همسر خود را «عبدی» صدا می زد، وقتی در سال های نخست دانشکده، به سبب مشکلی، از کلاس بدیع الزمان فروزانفر بازماند، تنها جزوه کاملی که یافت از آن «عبدالحسین زرین کوب» بود. آریان از نخستین فارغ التحصیلان زن از دانشکده ادبیات دانشگاه تهران و از نخستین استادان دانشگاه زن در ایران بود و «زن در داستان های قرآن»- به عنوان آخرین اثر چاپ شده اش در زمان حیات و «چهره مسیح در ادبیات فارسی»- به عنوان پایان نامه دکتری- از جمله مهم ترین منشورات ایشان است. همچنین یک دوره ریاست هنرستان هنرهای تجسمی را برعهده داشت و 6 سال در هنرستان عالی موسیقی تدریس داشت. یک سال در غیاب ایرج افشار سردبیر مجله راهنمای کتاب بود.

جالب آنکه قمر آریان، تجربه ای همچون حضور در جلسه محاکمه دکتر مصدق را پس از کودتای 28 مرداد در چنته داشت که این نیز به سبب روحیه کنجکاوی بود که داشت.

برخلاف آنچه گفته می شود، ایشان نه تنها به لحاظ علمی یک شخصیت مستقل بود، بلکه حتی در مباحثات، رو در روی زرین کوب، به فحص می پرداخت. خانم آریان، افتخار دستیاری ایشان را داشت و پس از مرگ همسر، کارهای نیمه تمام او را سامان داد؛ رابطه ای که جلال آل احمد و سیمین دانشور، محمدعلی اسلامی ندوشن و شیرین بیانی و مهدی محقق و نوش آفرین انصاری با هم داشتند و دارند.