در قرن حاضر با افزایش افسارگسیخته پیشرفت های تکنولوژیک، توسعه ناپایدار و کیفیت نامطلوب حکمرانی و نظام اقتصادی غیر بهره ور، با هزینه های زیست محیطی بالا، منجر به دست درازی به منابع طبیعی و آب و در نتیجه تخریب منابع شده است. پیامدهای عینی این پدیده را می توان در خشک شدن پیکره های آبی چون تالاب ها، رودخانه ها و دریاچه ها، از بین رفتن منابع ارزشمند و استراتژیک آب زیرزمینی، بایر شدن زمین های کشاورزی و ایجاد اختلال در امنیت غذایی و هزاران مصداق از این دست را آشکارا دید. به طوری که شاید تاکنون در هیچ برهه ای از زمان، کشور با بحرانی به این شدت روبه رو نشده است. سوال اینجاست که آیا می توان همه تقصیرها