برای روزنامه نگار شرقی خاورمیانه ای که نافش را با زدن و بستن و توقیف مطبوعات یا حبس و اعدام و ترور مطبوعاتی هایش از همان نخستین نهضت آزادیخواهانه آن که مشروطه ایران باشد، بریده اند، غرب و مطبوعاتش همیشه تجسم آزادی ای است که در دورنمای خود تصور کرده است. آزادی ای که به او اجازه می دهد با بیان کژی ها و کاستی هایی که دردش می آورد به اصلاح آنها اقدام کند. با بیان رنج هایش خود را بپالاید و همزمان با پالایش خود، جامعه را نیز تمیزتر و انسانی تر کند. اما همین روزنامه نگار شرقی خاورمیانه ای در نخستین تجربه های مستقیم خود با زندگی غرب و مواجهه بی واسطه با رسانه های آن متوجه نوعی کنترل زیرپوستی بر رسانه