در خردادماه 1392 تکانه عظیمی در سیاست ورزی ملت ایران رخ داد؛ تکانه ای که هم در حوزه سیاست منحصربه فرد بود و هم در حوزه مردمی. در آن ایام پرتکاپو، سیاست ورزان همسو در کشور کوشیدند تا با «اجماع بر کاندیدایی واحد»، بازی سازی های حوزه سیاست را به سمت و سویی هدفدار و معطوف به خواست ملت هدایت کنند... نقش رهبران «اعتدال و اصلاح» و سیاست ورزی داهیانه آنان در پدیداری این اتفاق، ستودنی بود.تکانه دوم در جامعه پرامید برآمده از اجماع خرداد رخ داد و مردم تدبیرمدار در اسفندماه 1394، به ویژه در تهران و شهرهای بزرگ، از پراکندگی آرا و تسلیم در برابر قضا و قدر رقابت کاندیداهای ناشناس با افراد همیشه در صحنه، به سمت «اجماع بر لیست» حامی جهت های کلان اعتدال و اصلاح روی کردند. حاصل این تکانه، تغییر اساسی در ترکیب نمایندگان خبرگان و مجلس بود.اما تکانه سوم باید در سیاست ورزی حوزه نخبگی در ساماندهی کرسی های خبرگان و مجلس صورت گیرد تا بتوان به یمن آن، نتایج دو تکانه پیشین را تکمیل کرد. یکی از نمادهای این تکانه و آغاز خردورزی در حوزه آن، ریاست آتی مجلس است... بنابراین تکانه سوم باید تعاملی را رقم بزند که حاصل آن «سیاست مداری تجمیعی» باشد: تجمیعی از ویژگی ها و داشته های لاریجانی- عارف و یاران آنان، برای اداره مجلس در جهت خواست ملت. به این شکل، باید هر دو کاندیدای محتمل ریاست مجلس با سیاست ورزان حوزه های خود تعامل کرده و براساس روشی روشن و تفاهمی، ریاست مجلس و هیات رئیسه و کمیسیون های آن را با رای مدبرانه اکثریت نمایندگان– و نه نقش آفرینی فردگرایان- سامان دهند. این تکانه سوم، راه را برای «حاکمیت اعتدال و عقلانیت» بر سرنوشت کشور و مردم هموار خواهد کرد؛ چرا که در این ایام، مسئله سیاست و سیاست ورزی، بسته به افراد و یا نقش آفرینی های فردی آنان نیست؛ بلکه باید به سمتی حرکت کرد که تکانه های سه گانه سیاست ورزی تثبیت شود. اکنون زمان گذر از اجماع دو جناح و تلاش برای اجماع سه جناح است؛ یعنی: «اعتدال گرا، اصلاح طلب و اصولگرای معتدل». آنچه ارزشمند است و ماندگار، روشمندکردن و عقلانی کردن حوزه سیاست و سیاست ورزی در ایران، بر اثر «تکانه های سه گانه عقلانیت» است.