مجله پایتخت کهن: شماره 71: من جزو اولین کسانی بودم که بحث ادغام این دو وزارتخانه را مطرح کردم. وقتی وزیر آموزش و پرورش بودم در سال 69، این موضوع را عنوان کردم و در آن زمان در دولت آیت الله هاشمی رفسنجانی که دکتر معین وزیر فرهنگ و آموزش عالی بود هم مقداری درباره آن بحث کردیم. یعنی از نظر اصولی به نظر من کار درستی است، اما به لحاظ اجرایی و عملیاتی ممکن است الان میسر وحتی به صلاح نباشد. اینکه می گویم به صلاح نباشد از این لحاظ است که بالاخره دولت یا هیات وزیران دور یک میز می نشینند و تصمیم می گیرند. اگر وزارت علوم و آموزش و پرورش در هم ادغام شوند این به این معناست که یکی از وزرای فرهنگی و علمی و آموزشی را در دولت کم کرده ایم یعنی قدرت چانه زنی در این بخش در دولت را کاهش داده ایم. ببینید طبیعی است که وزیر صنعت، فکر صنعت است، وزیر مخابرات به فکر مخابرات است، بنا نیست آنها برای آموزش، تحقیق و علم، دلسوزی کنند. درست است که هیات وزیران و دولت مسوولیت مشترک دارند ولی در بحث های دولت هم وزیر تلاش می کند از حیطه ماموریت و وظیفه مستقیم خودش دفاع کند، بنابراین از این لحاظ فعلاصلاح نیست یک عضو از مجموعه آموزشی و علمی دولت را کم کنیم و وزن این مجموعه را در دولت پایین بیاوریم. از نظر عملیاتی نیز به نظر من کار بسیار مشکل است و به این راحتی نیست به خصوص که وزارت علوم هم به هر حال گرفتاری های اجرایی اش زیاد شده است. ما پنج میلیون دانشجو در کشور داریم: درست است که همه آنها زیر پوشش وزارت علوم قرار ندارند ولی تعداد زیادی دانشگاه ها و توسعه بی رویه شان در سال های گذشته در اقصی نقاط کشور و مشکلات عدیده بودجه ای که امروز با آن مواجه هستند، ادغام این وزارتخانه را میسر نمی سازد.