شرق: تمام کشتگان سقوط اتوبوس در «فارس»، «سرباز» بوده اند. داشته اند از پادگان «05» کرمان به شیراز می آمده اند، لابد با «وضعیت ناقص» و دیگر هیچ وقت فرصت نمی کنند «وضعیت کامل» کنند. این اولین چیزی است که یک سرباز در آموزشی یاد می گیرد، اینکه چطور لباس بپوشد، چطور لباسش را مرتب کند و چطور برای حضور در فضای نظامی با تیپ آنکادرشده آماده باشد. حالااما پادگان «05» ارتش که به تازگی در زمره بهترین پادگان های آموزشی کشور قرار گرفته بود، عزادار سربازان خود شده است؛ سربازانی که با یک برنامه ساده هرروز را از ساعت پنج صبح با بیدارباش شروع می کردند و شب، در ساعت 22، نوبت خاموشی آسایشگاه هایشان می رسید؛ سربازانی که هرروز وقتشان به سه قسمت تقسیم می شد؛ اول بیدارشدن، نماز و صبحگاه، دوم شرکت در کلاس های عقیدتی و دانش پایه برای آشنایی با قوانین نظام و پادگان و سوم، رژه؛ ساعت های طولانی آموزش چطور راه رفتن، چطور قدم برداشتن، چطور اسلحه و کلاه آهنی و سرنیزه و فانوسقه را با خود حمل کردن، چطور احترام نظامی دادن و.... امروز نه فقط سربازان یک پادگان در استان کرمان، بلکه سربازان کل کشور، در این عزا، سیاه پوشیده اند چراکه به رسم آن جمله معروف خدمتی که می گفت «تشویق برای یک نفر و تنبیه برای همه»، سربازها هرجا که باشند به خاطر موقعیت مشابه شان، خود را دوست و برادر و سرباز می دانند. در سوگ آنها، سربازان در ساعت های تنهایی شبانه بالای برجک ها و کنار دیوارهای پادگان؛ شب در خستگی پیچیده لای پتوهای پلنگی به این فکر می کنند که آیا خدمت خود را تمام می کنند؟ تمام کشتگان سقوط آن اتوبوس، «سرباز» بوده اند و خدا به خیر کرده که همه سربازها، بیمه هستند.