این روزها در سالگرد تصویب «برجام» قرار داریم و در همه محافل داخلی و خارجی بحث ارزیابی نتایج برجام مطرح است. آنچه همچنان جلب توجه می کند مخالفت افراطیون درون حاکمیت به همراه جنگ طلبان در امریکا و اسراییل در کنار محافل ضدانقلاب با برجام و روندی است که منجر به تصویب آن شده است. همین چند روزه ده ها مقاله از سوی چهره های تندروی سیاسی در امریکا و اسراییل نوشته شده که در آن به تصویب برجام اعتراض و دستاورد آن برای غرب را «در حد هیچ» ارزیابی کردند. در گردهمایی چند روز قبل منافقین در پاریس هم آنان از «خطرناک تر بودن روحانی نسبت به احمدی نژاد» سخن گفتند و از اینکه با تصویب برجام، محاصره همه جانبه جمهوری اسلامی با شکست مواجه شده، شکایت داشتند. جان بولتون و دیگر جنگ طلب های امریکایی شرکت کننده در این گردهمایی هم مدعی بودند که در ایران کنونی، «میانه رو» وجود ندارد و نباید با برداشتن تحریم ها به حکومت یکدست ایران خدمت می کردیم.

از مخالفان جمهوری اسلامی جز این انتظاری نمی رود اما آنچه همچنان تلخ است اظهارات و قضاوت های دلواپسان داخلی است که در این سوی ماجرا، همان حرف هایی را می زنند که دشمنان نظام در آن سر طیف مطرح می کنند. آنان هم به اشکال مختلف سعی در نفی دستاوردهای برجام دارند و با وجود تصمیم مشترک نظام به انجام این مذاکرات و پایبندی به نتایج آن، به دولت و مذاکره کنندگان حمله می کنند. واقع بینی در ارزیابی نتایج برجام عین اعتدال و انصاف است و ما را به درک درست تر ماجرا کمک می کند. ما مدعی نیستیم که دشمن را در همه زمینه ها وادار به عقب نشینی کردیم و تمامی خواسته های خودمان را بر کرسی نشانده ایم. طبعا در مذاکراتی از این دست حتما باید چیزهایی را از دست داد و چیزهایی را هم به دست آورد. برخی از این کشورها همچنان دشمنند و باید انتظار کارشکنی هم داشته باشیم ولی انکار نمی توان کرد که دستاوردهای مورد نظر ما از جمله تثبیت ایران هسته ای و به رسمیت شناختن حق ایران در این زمینه و لغو تحریم ها محقق شده است.