محتاج بودن یا نبودن، حیران از فقر، با چشم های فراخ از حسرت، چشم دوختن به کاسه و سفره دیگران، فریاد زدن از خشم، گریستن از سر استیصال. اینها راه های گشوده است در پیش رو. چشم به آسمان دوختن یا دل به سیاست خوش کردن؛ سیاستی برای رستن از بندگی، رستن از ناچاری های مزمن و بی علاج. وامانده در ناگزیرهای چه باید کرد. امیدواربودن به ندای عدالت، عدالتی گم شده در لفاف گفتمان های ساختگی سیاسی؛ سترون، تهی و ناتوان از رهایی. رهایی از حقارت تکدی گری بر سر کوچه ها. رهایی از خنده های تلخ دخترکی گل فروش با پیشانی نوشتی از فقر. با سیاست پیشگانی متلون از منفعت های رنگارنگ، با ته مایه ای از دلسوزی و ترحمی ساختگی برای