کارنامه «علی باباچاهی» در دو سه دهه اخیر شاعری پرکار و پی جو را نشان ما می دهد که بی وقفه و خستگی ناپذیر نوشته، تحقیق کرده و در کارگاه های ادبی اش دست شاعران جوان را گرفته است. به کتاب هایش که نگاه کنید شاعری چند بعدی را می بینید که در یک جا نمانده و مدام خودش را به چالش کشیده است. از شعر پسانیمایی تا گونه ای از شعر پست مدرن ایرانی و از آنجا تا «شعر در وضعیت دیگر» و انواع نوشتارهای تجربی که از تسلطش بر زبان کلاسیک فارسی پرده بر می دارد. انتشار آخرین مجموعه شعرش «آدم ها در غروب اسم ندارند» به همت نشر «نگاه» بهانه ای شد تا با او درباره نگاهش به شعر، پیوند فلسفه پست مدرن و سنت زبان فارسی و نیز طنز پارودیک آثارش به گفت وگو بنشینیم. شرح گفت وگو را می خوانید.