نفس عمیق می کشم، از خشم. داروخانه شبانه روزی بوعلی همیشه خاطرات انتظار، اشک و غصه را داشته است. این بار هم مستثنا نیست. از آمدن به اورژانس مجتمع بیمارستانی آن برای پدر و خواهرم گرفته تا اجبار برای خرید داروهای خودم. همه و همه لحظه هایی بودند که از در بسته داروخانه های دیگر به اینجا رانده شده بودم، نه شیطان وار که مضطر و مضطرب. بیشتر اوقات از در این داروخانه ناامید یا عصبانی بیرون آمده ام؛ 130 هزار تومان یک عدد آمپول هفتگی ام را خریده ام، به جرم شلوغ بودن روزها و گرم بودن هوا و نرسیدن به گرفتن دفترچه جدید بیمه. باز هم شکر که سلامتی هست و توانی برای کار و زندگی و خانواده ای برای حمایت در همه لحظه