در گذشته نه چندان دور، خانواده به عنوان نهادی که مهم ترین نقش و تاثیر را در پرورش روح و جسم فرزندان دارد، تلقی می شد. به این معنا که، اگر پدر و مادر مراقبت های لازم را به کار می گرفتند، می توانستند فرزندی شایسته را تربیت کرده و به جامعه تحویل دهند. اما متاسفانه امروزه اتفاقاتی رخ داده که خانواده ها، کارکرد گذشته خود را از دست داده اند.

از آنجا که ما خانواده را گروهی متشکل از پدر، مادر و فرزندان می دانیم که با یکدیگر در زمینه های مختلف، تعامل و اصطلاحا «وقت مشترک» دارند، مهم ترین تغییری که در خانواده ها بخصوص در چند دهه اخیر رخ داده، کاهش تعداد فرزندان، و ترویج فرهنگ تک فرزندی و دوفرزندی است. این مساله (کاهش تعداد فرزندان) به خودی خود، تعامل بین اعضای خانواده ها را کم کرده است. این موضوع، در جاهایی ممکن است به نفع والدین باشد، ولی به هیچ وجه به سود فرزندان نیست.