در گرماگرم عملیات بازی دراز با گروهی از عراقی ها درگیر شدیم ناگهان یکی از آنها قل خورد به سمت سنگر و افتاد روی لبه سنگر. طوری که جفت پاهایش افتاد جلوی پاهای من و ورودی سنگر، چشم در چشم هم شدیم. چشم های من که از قبل گشاد شده بود، افتاد توی چشم سرباز عراقی. سرباز عراقی هم بهت زده مرا نگاه می کرد و لبخند مسخره ای روی لبش ماسیده بود. مثل اینکه از قبل داشت می خندید و خبر نداشت گذرش به آنجا می افتد. حسابی ترسیده بودم. اگر «پخ» می کرد، در جا مرده بودم. آخرین بار که سرباز عراقی دیدم توی نیزارها بود و تا این حد به عراقی ها نزدیک نشده بودم. زبانم بند آمد. اما او گیج تر از این حرف ها بود که بخواهد کاری کند. اولش نفهمید یک آدم زنده جلویش نشسته. بعد از چند ثانیه به خودش آمد. آب دهانش را فرو داد. مانده بود چه کند؟ هر دو مسلح. هر که زودتر بزند برنده است.