پایانی باز که حیاتی ترین انتخاب قصه را به تصویر نمی کشد، انتظاری است که از روایت فرهادی از قضاوت ها و انتخاب ها داریم. اما فروشنده، آن لحظه پرتنش انتخاب، گزندگی کابوسی است که آن تصمیم به واقعیت بدلش می کند و حتی خلاتب آلودی که شخصیت ها پس از فروکش فاجعه در آن غرق می شوند، همه را به تصویر می کشد. با وجود این، هنوز هم همان حس تعلیقی را که در سه گانه این کارگردان با آن خو گرفته ایم، در پایان فروشنده هم تجربه می کنیم؛ روایتی که بیننده را به دنبال یک متجاوز از سرنخی به سرنخ دیگر می کشد، سرانجام او را با این سوال غافلگیر می کند که آیا تصمیم عماد در مجازات مرد متجاوز درست بود؟