«پشت سر/ هر چه نگاه می کنم/ باران پوشیده ام/ و شاخه هایم را بالارفتی/ واژگون/ مثل کلاغی که جهانم دو پاره شده ست/... نه پرده تا کنارش بزنم/ جای پنجره ای در نور تند/ تاریک روی ساقه ها قد کشیده ست/ و آسمان خمیده روی سایه که ندارد/ اما بگو بدانم چرا انگشتم روی گورت می چرخد/ بدون فاتحه/ بدون اندوه؟/ دیگر تا همیشه/ از مرگ سفیدترند این صبح های لعنتی که از در و دیوار بالامی روند.» از شعر «روبه رو» مینا میرصادقی در مجموعه شعر «این باران که روزهایت را خم کرده است» با حس های نوستالژیک شکل هایی از سوال و حیرت را به تصویر می کشاند. با تاکید بر مضمون های عام «عشق- مرگ» و «انسان- طبیعت» عینیت و ذهنیت را به