حافظ آنچنان با فرهنگ و روح ما ایرانیان درآمیخته که بی نیاز از ثبت روز خاصی به نام او در تقویم ملی است! بخش قابل ملاحظه ای از مردم در طول سال به مناسبت های گوناگون و به دفعات به دیوان حافظ مراجعه می کنند.

یکی از مشهورترین این مناسبت ها، شب یلدا است که تفال به حافظ و حافظ خوانی بخشی جدایی ناپذیر از آن است. با این حال با توجه به جایگاهی که حافظ در فرهنگ ما دارد می توان گفت که بواقع بخشی از هویت ملی ما را تشکیل می دهد. آنچنان که حتی نزد جهانیان نیز کشور ما با نام هایی چون حافظ، سعدی، خیام، مولوی و فردوسی شناخته می شود. از همین رو اختصاص یک روز به نام این بزرگان در تقویم ملی اگرچه ممکن است چیزی به آنان اضافه نکند اما دست کم می تواند بیان کننده قدرشناسی ما نسبت به آنان باشد. این نامگذاری برای تقویت ارتباط نسل جوان با فرهنگ و ادبیات ایران هم می تواند مفید باشد.

درست است که در مورد حافظ، پژوهش های بسیاری بویژه در نیم قرن اخیر در کشورمان صورت گرفته اما حاصل این پژوهش ها عمدتا در سطح نخبگان دست به دست شده و شاید هنوز به اذهان عمومی جامعه و بویژه اذهان نسل جوان مان راه نیافته است. نامگذاری یک روز در تقویم ملی شاید این انگیزه را تقویت کند تا جست و جوی بیشتری در آثار و احوال حافظ برای دستیابی به خوانش های جدیدی از شعر او صورت پذیرد. از سوی دیگر بردن این مباحث در میان عامه مردم و بویژه نسل جوان منجر به گشوده شدن باب دیگری در حافظ شناسی می شود.