همدیگر را می بینند و در یک نگاه دلباخته می شوند. خودشان اسم این حس را عشق می گذارند و خانواده هایشان دام. به امید فردای قشنگ و زندگی مشترک قشنگ تر قدم در مهلکه ای می گذارند که بعدها دامنگیرشان می شود.

از پدر و مادرشان می ترسند و حرفی به آنها نمی زنند. اگر هم حرفی بزنند فایده ای ندارد. پدر و مادرشان یک مشت نصیحت تحویلشان می دهند که به درد این نوجوانان نمی خورد. آنها چیزی بیشتر از یک نصیحت می خواهند. چیزی مثل یک دوست، رفیق، همراه و همپا که گوش دهد و قضاوت نکند که رفاقت کند و مشورت دهد. داد و هوار راه نیندازد و با صبر درکشان کند. آنها نوجوانند. جوانند. کودک نیستند. نگهبان نمی خواهند. پدر