در دربار پادشاهان و فرمانروایان همواره گروهی مجاز بودند تا با نمایش طعنه آمیز، رفتار فرمانروایان را به تمسخر بگیرند و سیاست های آنان را با خنده، شوخی و بداهه به چالش بکشند، در آن صورت فرمانروایان با دیدن آنان، یعنی با دیدن کسانی که در حضورشان رفتار، حرکات و صدایشان را تقلید می کردند به وجد می آمدند می خندیدند و بابت این کار به آنان پاداش می دادند، آن گاه درباریان در حضور پادشاهان فریادزنان می گفتند: چه شاه دموکراتی، او آن قدر سعه صدر دارد که حتی به خود نیز می خندد! اما این تمامی حقیقت ماجرا نبود زیرا آن دسته نمایش دهنده تنها در محفل خصوصی پادشاه مجاز بودند چنین نمایشی را به اجرا درآورند، در صورتی که اگر همین نمایش به جای مکانی خصوصی در مکانی عمومی، در خیابان ها، میادین شهر و... به اجرا درمی آمد آن گاه به جای پاداش تنبیه سختی به انتظار نمایش دهندگان بود.