ویلیام سامر ست موام به رغم زندگی سخت عمری طولانی کرد. سختی زندگی اش به زمان کودکی و نوجوانی اش برمی گشت. او که در سنین هشت تا 10سالگی مادر و سپس پدرش را از دست داده بود، کوچک ترین فرزند از شش پسری بود که بی سرپرست شده بود. سهم ویلیام کوچک از این بی سرپرستی رفتن ناگزیرش از پاریس به یکی از شهرهای انگلستان نزد عمویش بود. عموی موام در شهر ویتستابل انگلستان کشیش بود و موام تا آن هنگام هرگز عمویش را ندیده بود، اما از آن پس مجبور شد تحت سرپرستی وی زندگی و تحصیل کند. زندگی نزد عمویش همراه با دشواری و انضباط بود، این موضوع چندان با خلق وخوی موام سازگار نبود، ناسازگاری اش آن وقت بیشتر می شد که موام آشنایی با زبان انگلیسی نداشت. «مدت درازی از تلفظ کلمات انگلیسی بیم داشتم و هرگز شلیک خنده ای را که در دبستان آن همه موجب سراسیمگی من شد فراموش نکرده ام.»1