دو سالی هست که هندیجان قبرستان لنج هاست. برای من که غریبه ام، دیدن غروب آفتاب با آن رنگ عسلی اش در افق رودخانه و با آن همه لنج رنگارنگ که در دو سوی ساحل «زهره» به خواب رفته اند، چیزی کم از زیبایی «دنیپر» اوکراین ندارد. می گویند در اروپا شهرها را در کرانه رود می سازند و در ایران کنار چشمه و در ممالک عربی کنار چاه و در امریکا کنار پمپ بنزین. اما واقعیت این است که در ایران هم کم شهر نداریم که در ساحل رود بنا شده باشند و یکی اش هندیجان در میانه راه آبادان و ماهشهر. ولی کدام رود؟ رودهایی که یا خشکسالی آنها را بلعید یا سدسازی های خارج از قاعده. زهره هم این روزها حال خوشی ندارد. بستر رود حالادره بزرگی شده و آب گل آلودی به ته آن چسبیده و موقع جزر، بی شباهت به مردابی نیست که لنج ها در آن فرو رفته اند. انگار نه انگار پایین دست رود، خلیج فارس است و آب های آزاد جهان.