ولید بن عقبه، سعید بن عاص، طلحه، زبیر، مروان، عبدالله بن زبیر و برخی دیگر از شخصیت های پر اعتبار جامعه، که سرمایه داران بزرگ و اشراف نوپدید جامعه اسلامی و دارای نفوذ بسیار بودند، در همان روزهای اول، از حضرت علی (ع) خواستند که حقوق ها و پاداش های نجومی آنها محفوظ بماند و یا حد اقل آنچه قبلا داده شده، پس گرفته نشود. آنها طمع های بیشتری هم برای کسب موقعیت های سیاسی داشتند و طبق روال گذشته، سهم خود را از حکومت طلب می کردند. حضرت از این توقعات، خشمگین شد و نه تنها آنها را لایق مسئولیت های نظام اسلامی ندانست بلکه در خطبه ای فرمود به خدا قسم اگر آن ثروت ها به مهریه همسران درآمده باشد به بیت المال بازمی گردانم.