«پرسیدم خانه ستارخان کجاست؟ گفت: ته کوچه، یه دیوار آجری هست ولی اینجا همیشه بسته است، چند سال پیش چند ساعت باز می کردن الان سه چهار ساله همیشه درش بسته است، اینا بعضی وقت ها میان داخل در رو باز میکنن میرن داخل، سخت پیداشون کنی». گفتم با اداره ای ها کار ندارم، آمده ام خانه را ببینم، گفت: وقتی داشتند اینجا را بازسازی می کردند خوشحال بودیم که رونق به محله بازمی گردد اما این طور نشد، اینجا شد اداره و درش را بستند». این حرف ها را سوپرمارکتی نبش کوچه ستارخان می گوید. کوچه ای که نامش در تاریخ مانده است، همان جا که مردم محلی تبریز امیره قیز می خوانندش و مردم قصد ندارند نام کتابی را که در تابلو ها بر