در فلسفه سیاسی حکمای ایرانی و اسلامی وقتی از سیاست سخن به میان می آید، منظور از آن شهر است که با واژه تدبیر، آمیختگی عمیقی دارد. طبق این تعریف وقتی فرد قادر می شود در جامعه انسانی زندگی کند، می تواند مدنیت را نیز خلق کرده، برای اداره یا «تدبیر مدن» قواعدی ایجاد کند و از بالاترین درجه عقلانیت برای اداره زندگی جمعی بهره ببرد.

بنابراین طبق این نگاه می توان فرهنگ شهروندی را مقوله ای سیاسی دانست که استمرار مفهوم شهروندی در آن در گرو فرهنگ است. به نظر می رسد در ذهن و جامعه ما ایرانی ها، با همه تحولاتی که در 150 سال اخیر تجربه کرده ایم (روستاهایمان کوچک شده، شهرها بزرگ شده، عشایر به واحدهای