از متولدان دهه 60 به عنوان نسل سوخته نام می برند؛ آنها که در این دهه ایران، چشم به دنیا باز کردند، در دوران نوجوانی و جوانی شان طی دهه 70 با محدودیت ها و خط قرمزهایی بیشتر از نسل های قبلی و بعدی خود مواجه بودند و برآورده شدن آرزوهایشان براحتی دیگران نبود. به همین علت یا به آرزوهایشان تخفیف می دادند یا با رنج بیشتری آنها را به دست می آوردند و اگر بدشانس تر و کم اراده تر بودند، بی خیال آرزوهایشان می شدند و به حداقل ها قناعت می کردند. با این حال، همین نسل با بایدها و نبایدهای محیرالعقول و جنگ و وضعیت آشفته اجتماعی، خاطرات دلپذیر مشترکی هم دارد و واجد نشانه هایی است که فقط خودش از آن سر درمی آورد و ارتباط برقرار کردن با آن برای نسل های بعدی میسر نیست.