حکومت رضاشاه نتیجه جنگ قدرت در دوران پس از انقلاب مشروطه است که فصل تازه ای را در تاریخ توسعه سیاسی ایران در زمینه ایجاد تمرکز در منابع قدرت گشود. استیلای این حکومت، با وجود توفیق در افزایش کمیت قدرت سیاسی و ایجاد ابزارهای جدید برای متمرکز ساختن و اعمال قدرت، تغییر جامعه ایران را از جامعه ای کوتاه مدت به جامعه ای با ساختارهای بلندمدت و مستمر باعث نشد. توسعه سیاسی در این دوره با نوعی عناد و بی مهری توام بود، هرچند به غلط برخی در توجیه این بی مهری به آن گفته اند شرایط بین المللی و داخلی با توجه به وضعیت پراکندگی و تفرق ملی، اوضاع اقتصادی و سیاسی، ضرورت چنین تمرکزی در منابع قدرت را ایجاب می کرد.