این روزها بحث مصوبه اخیر مجالس امریکا برای تمدید 10 ساله تحریم های موسوم به داماتو علیه ایران، موجی از اظهارات موافق و مخالف را به همراه آورد. برخی آن را کاملامخالف برجام می دانند و تمدید تحریم سابق را با تصویب یک تحریم تازه معادل تلقی می کنند. برخی هم آن را مخالف برجام نمی دانند و معتقدند مطابق برجام، تحریم های مرتبط با مساله هسته ای باید لغو شود و این تحریم ها حدود 20 سال قبل تصویب شدند و تمدید آن خلاف برجام نیست. برخی هم معتقدند این مصوبه شاید با بندهای برجام در تعارض نباشد اما با روح برجام که حل همه تحریم ها در قبال تضمین های ایران برای نساختن بمب هسته ای بود، تعارض دارد. هر چه باشد می توان مطمئن بود که از امریکای دوره ترامپ انتظار دیگری نمی رود و این کشور از این پس اقداماتی را برای اعمال فشار بر جمهوری اسلامی در دستور کار خود قرار خواهد داد و ما باید درباره نحوه مواجهه با شرایط جدید، فکر اساسی بکنیم.

نخستین نکته این است که قدرتمند بشویم و قدرتمند بمانیم. دیپلماسی نیاز به پشتوانه قدرت و زور دارد و بدون آن به سختی می تواند کارایی داشته باشد. منظور ما تنها توان نظامی و آمادگی رزمی نیست که آن هم نیاز است اما مردم سرمایه اصلی انقلابند و سرمایه اجتماعی، اصلی ترین نیازی است که برای قدرتمندی باید به آن تکیه کرد. تامین و حفظ سرمایه اجتماعی هم پیش نیازها و لوازمی دارد که باید به آن تن داد.

دومین نکته این است که با حاکم شدن ترامپ بر امریکا این احتمال وجود دارد که تصمیمات نسنجیده و غلط و تند علیه جمهوری اسلامی بیشتر شود. تنها راه مقابله با اقدامات اینچنینی امریکا، تدبیر سنجیده از سوی ما است و نیفتادن در چرخه اقدامات غلط متقابل که قطعا خواست حاکمان جدید کاخ سفید است و بر حجم مشکلات ما خواهد افزود.

سومین نکته این است که ما نباید شروع کننده نقض برجام معرفی شویم بلکه باید امریکا را در صورت نقض صریح برجام متهم و مطابق سازوکار در نظر گرفته شده محکوم کنیم. نقض برجام از سوی امریکا را هنگامی باید به محاکم حقوقی بکشانیم که از پیروزی خودمان مطمئن باشیم و اقناع دیگر کشورهای طرف مذاکره و نهادهای بین المللی ممکن باشد.