یکی از بارزترین خصوصیاتی که دوستداران کاسترو در واکنش به مرگش به او نسبت می دهند، «وفاداری» است: یا اینکه «دست کم تا آخر پای حرفش ایستاد.» این وفاداری عمدتا به عنوان نکته ای مثبت در زندگی او لحاظ می شود. بله، قطعا اینکه کاسترو به کمک مردمش اجازه نداد کوبا مانند چین به شعبه ای سوسیالیستی از سرمایه داری بدل شود، قابل ستایش است. اما سوال مهم تر این است که آیا وفاداری فی نفسه قابل دفاع و ارزشمند است؟ آیا تا آخرین نفس پای حرف خود ایستادن قابل ستایش است؟ روشن است که این خود وفاداری نیست که ارزشمند است، بلکه موضوع وفاداری است که به آن معنا می بخشد. در واقع سوال اصلی این است: «وفاداری به چه چیزی»؟ حال، کاسترو دقیقا «به چه چیزی وفادار بود»؟ سوسیالیسم؟ کمونیسم؟ کاستروییسم؟